Forteljing av Knut K. Homme

Maten er ikkje så viktig når ein fyrst er mett og har noe av det, men når man først er svolten og ikkje har mat da er det viktigaste i verden. Nå går vi til butikken kan vi velde mat frå stappfulle hyllane, og dei fleste tenkjer lite på kven som skaffar maten, og kva som krevjast av arbeid og anna innsats. Men vi skal ikkje så langt tilbake i tid, før alle måtte skaffe maten sin sjølv, i alle fall på bygda. Og da var hausten avgjerande for den lange vinteren. Kveldsmaten var brød og graut, graut og brød. Men til jul måtte med ha noko godt, noko spesielt. Og da var det mange som drog til fjells etter julefisk, dersom dei ikkje hadde vore i bekken og fanga fisk ennå. Julefisken skulle helst vere stor og raud og den skulle vere frå høgfjellet. Før Jul har folk god tid og kunne vere borte i nokon dagar. Husa var kalde og dagane korte, så man måtte kle seg godt og ta på seg ullteppet og sengeteppet av skinnfelle om nettene. Skinnet frå elden flakka på dei lafta veggane, fulle av namn ble det fortald mange.